ilNapolista

Dialogo tra Montalbano e Catarella sul cambiamento

Eri in officio cummugliata da una muntagna di carta e si acchiedeva se il Plana Colaa avribbe potuta fari nu fucurazza di omnia chesta carta inutilia

Dialogo tra Montalbano e Catarella sul cambiamento
Eri in officio cummugliata da una muntagna di carta e si acchiedeva se il Plana Colaa avribbe potuta fari nu fucurazza di omnia chesta carta inutilia: ma Muntilbano sapiva bine che nisciuna loccodanna avribbe cancillata la burocratie.
La solita rumorata alla purta annuncia la scriddricata classiche di Catarelli.
“Dutturi, dutturi, mi scusasse mi scappò… “.
Eri bella, pinsai Muntilbano, che almino Catarelli nun fussa cagnata e che facisse simpra le stissa minchiata, ma aviva parlata troppa prista…
Muntilbano: “Veni annantia, Catarè, che volia?”.
C: “Havia picca timpa per mihi?”.
M: “Dicta toda”.
C: “Havio da cunfissarma… “.
M: “Ma mi havi prisa pe nu parrina?”.
C: “Nonsi, dutturi…. “:
M: “Va bina: ti stavio ad ascultari”.
C: “Dutturi, io sugno cangiata… “.
M: “Cangiata? In qualichi sinsa?”.
C: “Commo cantava Ramazzotta, ‘in omnia sinsa””.
A Muntilbano pariva che macari il cangiaminta avissa nu limita… Ura che vuliva diciri che Catarelli eri cangiata…
Muntilbano: “Ma pruva a spiegarme chesta cangiamento… : facme n’ecsempla”.
C: “Per ecsempla aieri io aggia capita che sbagliava a numinare un cugnuma di una pirsona che acchiamai in cummissariata… “.
La nutizia eri di chella che faciva rummorata: eri commo se Totò Reina si fusse pintita ed avisse principata a vuotari il sacca su pulitica, affara, massoniria…
Muntilbano: “Ma ti voia fari na visita: nuia in politie havimma macari lo pittologa… ?“.
C: “Comme voli alia dutturi… Ma voliva dirla che a mia Ricalcata non mi piacia… “.
La cusa si facica perigliosa assaia: Catarelli accunusciva macari Ricalcata: voli vidiri che si eri facta macari radicallaschicca?
Forsi chesta era l’indagina chìù difficiliora de Muntilbano: accapiri il pirchia di un cangiamenta…. Si feci quinni anime e curaggia…
Muntilbano: “Catarè, viene a spiegarme quanno tu ti accorgisse di chesta cangiamenta?”.
C: “Fui pauca juorna doppa la fine dell’Afasia una: mi venni volia di ordinari su Amazzonna un libbera di uno scrittori russa… “.
M: “E come si acchiamava chesta libbera?”.
C: “Si acchiamava ‘Anima murte’”.
M: “E pirchia ti venni la volia di liggere stu libbera?”.
C: “Pirchia mi sintiva come nu pupa che haviva pirsa la caricche”.
M: “E cu un libbera ritrovasti gana?”.
C: “Nonsi, ma almina circai di attruvari suga… “.
M: “Ura ia havi da accapiri si si ancura tibi?”.
C: “E commo faci?”.
M: “Facimma nu testi?”.
C: “Va bina”.
M: “Allura se Fatia ti dicia che mi divi acchiamari pirchia ci è stata nu micidia a cuntrada Pintacuda tu quanno mi acchiama che mi dicia?”.
C: “Io la acchiama e le dicia che ci è stata nu morta a cuntrade Vistacudia… “.
M: “Eureche!” , pinsai Muntilbano il casi nun era disperata: si puteva ancura spirari…
C: “Allura dutturi: gravia iè?”.
M: “Nonsi, Catarè, nun havia da prioccuparsia: macari a Pasquana accapitai picca cangiaminta… “.
C: “E che accapitai a Pasquana?”.
M: “Pè qualichi simmane non ci piacivana chiù i cannola… “.
C: “Mintula, eppoia?”.
M: “Eppoia arricuperiai e se ne sfabo il doppia”.
C: “Allura pi mia ci stavi spirantia?”.
M: “La tu situationa è urdinariaminta dispiranta…. “.
C: “(…)”.
ilnapolista © riproduzione riservata